Duivelskruid – Marita de Sterck

Marita de Sterck is een Vlaamse schrijfster, die perswetenschappen, antropologie en talen heeft gestudeerd. Wanneer we naar haar boeken kijken, zien we het antropologische aspect telkens terug in de vorm van groeirituelen of inwijdingsverhalen, een onderwerp dat ze als antropologe nog heeft bestudeerd. Een ander terugkerend thema is de ingewikkelde relaties tussen generaties, iets wat in het boek ‘Duivelskruid’ ook het geval is.

Duivelskruid gaat over Yara. Na een tumultueuze jeugd, rezen er veel vragen bij het meisje. Vragen die onbeantwoord bleven tot enkele weken voor de dood van haar grootmoeder.

Tanne, Yara’s grootmoeder, bleek een heks te zijn, of beter gezegd: een kruidenmeisje. De term ‘heks’ valt nooit in het boek, maar zo stelt de lezer zich haar wel voor in zijn fantasie: kruiden brouwen van giftige planten, tot je een brouwsel hebt met bovennatuurlijke effecten. Ook had Tanne een panische angst voor de duivel, waarmee ze naar eigen zeggen aan het vechten was in haar laatste levensjaren.

Het verhaal speelt zich af in de eerste helft van de vorige eeuw. De pijnpunten van de vorige eeuw worden realistisch omschreven. Hetgeen mij het meest is bijgebleven is de indoctrinatie van de Kerk. De priester waarschuwde in zijn preek dat de kinderen goed, braaf en gehoorzamend moesten leven. Indien ze dit niet deden, zouden ze door de duivel worden bezeten en gepijnigd worden.

Hoewel het verhaal voor jongeren werd geschreven, lijkt het eerder voor een oudere generatie bestemd te zijn. Afgrijselijke taferelen zoals verkrachting, moord, aanvallen, … worden ongecensureerd beschreven. Ook de betekenis van sommige woorden verstond ik niet. De combinatie van al deze zaken maakt het moeilijk om te geloven dat dit boek werkelijk onder de categorie Young Adult valt.

Het boek was zwaar om te lezen. In Tanne herkende ik op momenten mijn dementerende oma die haar laatste dagen in een woonzorgcentrum heeft doorgebracht. In de moeder van Yara en dus de dochter van Tanne, zie je een wanhopige vrouw die niets goeds kan doen. Yara is dan weer een meisje dat desondanks al haar vragen en zorgen, zo positief mogelijk haar leven probeert te leiden.

Nog een moeilijk aspect aan het boek, was het aantal personages die naar mijn mening niet genoeg werden uitgediept. Het is moeilijk om deze personages te bestempelen als ‘figurant’, want hun voorkomen was telkens relevant.

Mijns inziens is dit boek geen aanrader. Hoewel het plot veelbelovend lijkt, was het eerder saai geschreven. Dit komt deels door de korte hoofdstukken: het boek telt 170 pagina’s en maar liefst 34 hoofdstukken. De wiskundigen onder ons weten onmiddellijk dat elk hoofdstuk dus uit slechts 5 pagina’s bestaat.