De executie – Danielle Bakhuis

De Executie is absoluut een geweldig boek! Ik heb meerdere keren op het puntje van mijn stoel gezeten of geprobeerd tussen de lessen door nog een paar pagina’s te lezen! Dit moest eventjes van mijn hart voor ik aan de literaire analyse kan beginnen! Het boek is geschreven in het vertelperspectief van de belevende-ik. Het grootste nadeel van dit vertelperspectief is het feit dat je als lezer het verhaal alleen meekrijgt vanuit het standpunt van het hoofdpersonage. Je krijgt dus geen compleet beeld. Dit heeft Daniëlle Bakhuis heel goed opgelost! De Executie heeft een doordachte structuur. In het eerste deel komen de volgende personages in volgorde aan het woord: Charlotte – Nathan – Hailey – Frankie. In het tweede deel van het boek komen dezelfde personages aan bod, maar in de omgekeerde volgorde! Eerst Frankie, daarna Hailey, dan pas Nathan en als laatste Charlotte. Hun namen geven dus duidelijk een nieuw hoofdstuk aan. Het feit dat iedereen aan bod komt, zorgt dat we als lezer een completer beeld krijgen! De valkuil van de belevende-ik als vertelperspectief is op deze manier goed verholpen. Je kan dus ook niet zeggen dat er maar één protagonist is. In het begin van het boek ga je er als lezer vanuit dat je Charlotte gaat volgen in haar verhaal. Dit denk je tot ze op pagina 39 letterlijk te pletter valt. Je bent als lezer helemaal gechoqueerd. Wat nu? Over naar Nathan! Ieder personage heeft zijn eigen persoonlijkheid en ze verschillen hard van elkaar, al zijn er ook overeenkomsten. Ze hebben allemaal een misdaad begaan en ze zijn allemaal ontzettend realistisch voorgesteld. Dit is zeker een element dat het boek zo sterk maakt! Het is helemaal geen moeilijke taak om jezelf in de personages en hun gedachten te verplaatsen. De beschrijvingen van de personages verschillen wel extreem hard. Over Charlotte haar uiterlijk weten we niet zo veel. Nathan wordt dan weer uitvoerig beschreven aan de hand van de vele tatoeages die over zijn hele gezicht lopen. Hailey herkennen we vooral aan haar witte kleren. Frankie is extreem lang en komt soms zelfs klunzig over. In het begin kennen ze elkaar niet persoonlijk. Dit verandert in deel twee drastisch, wanneer ze op elkaar moeten steunen om te overleven. Ik was aan het opschrijven dat Frankie van de vier hoofdpersonages degene is met de minste evolutie. Dit vond ik echter niet eerlijk! Frankie was in het begin van het boek de verlegen jongen. Hij wou niet vallen en bleef samen met Elif over tot het laatste. In zijn pleidooi zegt hij echter dat ze hem mogen laten vallen. Hij valt liever dan te leven in het collectief. Hij toont moed en karakter! Iets dat hij in het begin van het programma niet had! Hij is in mijn hart gekropen en verdient het net als de andere karakters om round genoemd te worden!