67 seconden - Jason Reynolds

Jason Reynolds is een Afro-Amerikaanse schrijver en dichter, geboren in Washington DC. Toen

hij tien jaar was, stierf zijn grootmoeder. In een poging om zijn moeder te troosten, schreef hij een gedicht. Zijn moeder vond dit zo mooi, dat ze het gedicht gebruikte op de begrafenis. Telkens er iemand stierf in zijn familie, zou Jason een gedicht schrijven voor op de begrafenis. Hij werd geïnspireerd door Queen Latifah’s album ‘Black Reign’, een poëzie album. Weinig literaire werken spraken tot zijn ervaring van het leven in de stad als een zwarte jongen/tiener. Het was pas op zeventien jarige leeftijd dat hij boeken begon te lezen.

Het is belangrijk om deze achtergrond te kennen om te begrijpen wat Jason Reynolds motiveert tot het schrijven van boeken voor jongeren. Hij wil de kinderen boeken aanbieden waarin zij zich kunnen vinden. Boeken die dicht bij hun leefwereld staan. 67 seconden is hier een perfect voorbeeld van.

In het boek volgen we Will, een vijftien jarige jongen op missie. Hij ziet hoe zijn oudere broer op klaarlichte dag wordt vermoord. Toen Will nog jong was, had zijn broer hem geleerd dat er drie regels waren: niet huilen, niet ‘snitchen’ en wraak nemen op de dader. Will is dan ook uit op wraak maar de 67 seconden dat hij in de lift staat, met dat pistool in zijn broeksband, spoken er enorm veel gedachten door zijn hoofd.

Het boek is geschreven in vrije versvorm en dat had me aanganaam verrast. Het is de eerste keer dat ik een boek lees die op zo’n manier is geschreven. Akkoord, het boek was onmiddellijk uit, maar er schuilt enorm veel kracht achter het kleine aantal woorden. Ik ben erg onder de indruk van de schrijfstijl van Jason, maar ook van de vertaling van Maria Postema. Ik kan me inbeelden dat het niet makkelijk is om poëzie te gaan vertalen, maar ik heb de indruk dat dit zeer goed is gelukt. Vele zinnen wisten mij volledig te raken en zelfs de taalspelingen zijn mooi en correct omgezet naar het Nederlands.

Het beperkt aantal woorden en de manier waarop het boek geschreven is maakt dat het boek vol emotie zit. Meer zelfs, tijdens het lezen, leek het wel alsof ik Will was. Ik zat helemaal in het verhaal, ik was afgesloten van wat er om me heen gebeurde. Will stond niet in de lift, ik stond er in. Wat ik ook frappant vind is, ondanks dat je het boek op een uur hebt uitgelezen, het lijkt alsof het veel langer duurde. Net zoals de tijd dat Will in de lift stond langer leek dan 67 seconden. Je leeft verschrikkelijk hard mee met het hoofdpersonage. Hij heeft al veel moeten verliezen, want zijn broer is niet het enige slachtoffer geweest. Je leert hoe Will hard probeert te zijn om de regels maar te volgen, maar achter die hardheid schuilt een trieste jongen met pijn. Dit gegeven maakt het boek hartverscheurend om te lezen en verder opent het je ogen. Het laat je zien wat (zinloos) geweld met mensen kan doen

Ik vind het prachtig hoe Jason Reynolds, een zwarte man, een stille strijd voert tegen racisme en geweld, althans, dat is mijn gevoel na het lezen van dit boek. Door de etniciteit of achtergrond van Will niet te onthullen, laat hij zien hoe zulke taferelen van zinloos moorden niet enkel in de ‘ghetto’ gebeuren, maar even goed hier in België of in eender welke bevolkingsgroep.

Het boek is een aanrader. Niet alleen voor het leesplezier dat het met zich meebrengt, maar ook voor de boodschap die erachter schuilt. Wees lief voor elkander, wees jezelf. Doe waar JIJ, de lezer, je comfortabel bij voelt. Daarom is dit boek niet alleen bedoeld van veertien tot zestien jarigen, maar ook voor ouderen. Ik ben er zeker van dat dit boek veel teweeg kan brengen bij veel mensen.